امنتم کلمه گذشته است ولی قرآن برای همه عصرها است و زنده و پویا

یعنی ای کسانی که ایمان آورده اید یعنی خطاب به من و شما نیز است

سلام 

چون مخاطب رو استمرار 

و امنتوا درستتره

سلام

بحث پیوستگی و تداوم کلام مطرح است

سلام. می شود اینگونه گمانه زنی کرد که این خطاب بر اساس عملکرد گذشته افراد بنا شده است، اینکه افراد مورد خطاب هنوز همان عنوان را دارند، مستلزم عملکردی است که در حال باید انجام بدهند. اگر ایمان ایشان مستقر شده بود از قالب مومن برایشان بهره می برد.

ملاک در أدبیات عرب، إستعمال است... و إستعمال غایب، حدأکثری است، ضمن اینکه إستعمال حاضر، خلاف نیست... شاهد: دعای إمام حسین علیه ألسلام در روز عرفه:... أنتَ ألَذی أنعَمتَ... أنتَ ألَذی أحسَنتَ... و حال آنکه خداوند متعال مادامأ در حال إحسان و إنعام می‌باشد...

دیگر اینکه فعل ماضی محقق ألوقوع است... و إستفاده از فعل ماضی در "آمنوا"  إشاره به تثبیت إیمان در مؤمنان است...

دیگر اینکه در نکره‌ی مقصوده (أیها)، فرد یا أفردای إجمالا مخاطب قرار گرفته‌اند و چون ملاک خداوند در تخاطب إیمان آنان بوده است، لذا ثبوت إیمان برای آنان فرض شده است و لازمه‌ی ثبوت إیمان، فعل ماضی است. چه بسا کسی در حال حاضر مؤمن باشد ولی در آینده خیر...

دیگر اینکه بعض از آیات "... ألذین آمنوا... " مدنی می‌باشند که مراد خداوند متعال در این آیات، إشاره به إیمان آنان در مکه می‌باشد. (همانند آیات دَین و قصاص) (... إذا تَدایَنتُم بدَینٍٍ...)(کُتِبَ عَلَیکُ ألقِصاص...)...

دیگر اینکه در آیات "ألذین آمنوا... " با ذکر إمتیازات و خواص مؤمنان به لفظ ماضی و غایب، إستفاده از غیبت و گذشته در ذهن شنونده إیجاد رغبت و انگیزه می‌کند تا موضوع برخورداری آنان از نعمت بهشت، إیجاد غبطه و رشک نماید و نیز به دلالت إلتزام، إیحاد حسرت و اندوه در دل گمراهن و تکذیب کنندگان می‌کند... (نظر علامه طباطبایی در ذیل شریفه‌ی "أدخُلوا ألجَنَّةَ أنتُم و أزواجُکُم تُخبَرونَ...")

از حرف ندا ((یا)) استفاده شده و مخاطب آن تمام کسانی است که ایمان آورده اند و حاضر هستند .ضمنا شامل همه زمان ها هم میشود. 

قرآن برای همه عصرها است و زنده و پویا

یعنی ای کسانی که ایمان آورده اید یعنی خطاب به من و شما نیز است

سلام:

شعر غیر قابل ترجمه است ، قرآن که کتاب آسمانی است و تفسیر و شأن نزول دارد امری مافوق است.

به این اسلوب ، التفات گفته میشود که از ریشه "لَفَتَ" به معنای انحراف و منحرف کردن چیزی از جهت آن است.انگیزه و حکمت التفات این است که سخن هنگامی که از شیوه و اسلوبی به شیوه و اسلوب دیگری نقل مکان داده می­شود، آن سخن از نظر تازه و نو بودن برای شادی شنونده و بیدارگری بیشتری برای توجه و گوش فرادادن پدید می­آورد.

التفات یک ظرفیت خاص است که اساس آن را "عدول" و "انحراف" از سبک معمول و شکستن سیاق عادی کلام با انتقال از صیغه­ای به صیغه دیگر تشکیل داده است. ابن‌اثیر نیز در این‌ باره می­گوید: «التفات بخشی از جوهره­ علم بیان و پایه­ بلاغت محسوب می­شود. وی معتقد است که التفات با «شجاعه العربیه» برابر است. سپس کلام خود را این طور تبیین می‌کند که شخص شجاع، کاری انجام می­دهد که دیگران جرأت انجام آن را ندارند.

این پدیده یکی از مصادیق بارز گریز از هنجار است؛ چرا که تغییری غیرمنتظره در شیوه معمول یک متن است و خواننده را به پیگیری و تفکر و کشف اسرار متن وا­ می­دارد!

آقای دانش پور... 

اینجا صنعت "إلتفات" بکار نرفته است... إلتفات در جایی است که از شیوه و أسلوبی به شیوه و أسلوبی دیگر منتقل شود. مثلا از حاضر به غایب، ولی در اینجا مستقیما به لفظ غایب خطاب شده‌اند و إنتقال و إلتفاتی از زمانی دیگر وجود ندارد. 

سوال جالبي بود استفاده كرديم

سلام چون همیشه قران جاویدان هست اگر تخصصی بخواین درونش برید

معنی الی بگیم اما تفاسیرش گوناگون میشه به جمله هم مهمه