ملاک در أدبیات عرب، إستعمال است... و إستعمال غایب، حدأکثری است، ضمن اینکه إستعمال حاضر، خلاف نیست... شاهد: دعای إمام حسین علیه ألسلام در روز عرفه:... أنتَ ألَذی أنعَمتَ... أنتَ ألَذی أحسَنتَ... و حال آنکه خداوند متعال مادامأ در حال إحسان و إنعام میباشد...
دیگر اینکه فعل ماضی محقق ألوقوع است... و إستفاده از فعل ماضی در "آمنوا" إشاره به تثبیت إیمان در مؤمنان است...
دیگر اینکه در نکرهی مقصوده (أیها)، فرد یا أفردای إجمالا مخاطب قرار گرفتهاند و چون ملاک خداوند در تخاطب إیمان آنان بوده است، لذا ثبوت إیمان برای آنان فرض شده است و لازمهی ثبوت إیمان، فعل ماضی است. چه بسا کسی در حال حاضر مؤمن باشد ولی در آینده خیر...
دیگر اینکه بعض از آیات "... ألذین آمنوا... " مدنی میباشند که مراد خداوند متعال در این آیات، إشاره به إیمان آنان در مکه میباشد. (همانند آیات دَین و قصاص) (... إذا تَدایَنتُم بدَینٍٍ...)(کُتِبَ عَلَیکُ ألقِصاص...)...
دیگر اینکه در آیات "ألذین آمنوا... " با ذکر إمتیازات و خواص مؤمنان به لفظ ماضی و غایب، إستفاده از غیبت و گذشته در ذهن شنونده إیجاد رغبت و انگیزه میکند تا موضوع برخورداری آنان از نعمت بهشت، إیجاد غبطه و رشک نماید و نیز به دلالت إلتزام، إیحاد حسرت و اندوه در دل گمراهن و تکذیب کنندگان میکند... (نظر علامه طباطبایی در ذیل شریفهی "أدخُلوا ألجَنَّةَ أنتُم و أزواجُکُم تُخبَرونَ...")
2