دوران کرونا (COVID-19) تأثیر عمیقی بر بازار کار گذاشت و باعث ایجاد مشاغل جدید و رشد برخی کسب‌وکارها شد. در این دوره، نیازهای جدیدی به وجود آمد که منجر به ظهور یا گسترش برخی حوزه‌های کاری شد. ۱. مشاغل مرتبط با بهداشت و سلامت تولید و فروش تجهیزات پزشکی و بهداشتی تولید ماسک، دستکش، مواد ضدعفونی‌کننده و لباس‌های محافظتی. فروش و توزیع دستگاه‌های تصفیه هوا، اکسیژن‌ساز و تب‌سنج‌های دیجیتال. مشاوره و ویزیت پزشکی آنلاین رشد پزشکی از راه دور (Telemedicine) و ویزیت‌های آنلاین. راه‌اندازی اپلیکیشن‌های نوبت‌دهی و مشاوره‌ی پزشکی مجازی. مشاغل مرتبط با ضدعفونی و گندزدایی خدمات ضدعفونی ساختمان‌ها، وسایل نقلیه عمومی و محل کار. فروش و نصب دستگاه‌های ضدعفونی‌کننده هوشمند در اماکن عمومی. ۲. رشد کسب‌وکارهای دیجیتال و آنلاین آموزش مجازی و تدریس آنلاین تدریس خصوصی آنلاین و راه‌اندازی پلتفرم‌های آموزش مجازی. تولید محتوای آموزشی در قالب ویدیو، پادکست و وبینار. کسب‌وکارهای دیجیتال مارکتینگ و تولید محتوا افزایش تقاضا برای مدیریت شبکه‌های اجتماعی، تبلیغات آنلاین و سئو. تولید محتوا در یوتیوب، اینستاگرام و سایر پلتفرم‌های ویدیویی. خدمات طراحی وب‌سایت و فروشگاه‌های آنلاین رشد شدید در طراحی سایت‌های فروشگاهی و ارائه خدمات دیجیتالی. افزایش مشاغل مربوط به برنامه‌نویسی، طراحی UI/UX و مدیریت سرورها. ۳. توسعه خدمات حمل‌ونقل و خرید اینترنتی پیک‌های اینترنتی و خدمات تحویل کالا (Delivery Services) رشد پلتفرم‌هایی مانند اسنپ‌فود، دیجی‌کالا، الوپیک و خدمات پیک موتوری. افزایش تقاضا برای ارسال غذا، دارو، کالاهای ضروری و خریدهای آنلاین. راه‌اندازی فروشگاه‌های آنلاین کوچک و خانگی فروش محصولات دست‌ساز، صنایع‌دستی، محصولات ارگانیک و مواد غذایی خانگی. رشد فروشگاه‌های اینستاگرامی و فعالیت در مارکت‌پلیس‌های آنلاین. افزایش خدمات سوپرمارکت‌های آنلاین رشد کسب‌وکارهایی که خرید مواد غذایی و کالاهای مصرفی را به‌صورت آنلاین انجام می‌دادند. راه‌اندازی سیستم‌های سفارش از راه دور در فروشگاه‌های زنجیره‌ای. ۴. رشد مشاغل فریلنسری و دورکاری مشاغل فریلنسری در حوزه‌ی فناوری و محتوا تولید محتوا، ترجمه، طراحی گرافیک، تدوین ویدیو و برنامه‌نویسی. رشد پلتفرم‌های فریلنسری مانند پونیشا، پارسکدرز و Upwork. مدیریت پروژه‌های از راه دور افزایش ابزارهای مدیریت پروژه مانند Trello، Asana و Slack. نیاز به مدیران پروژه‌ی آنلاین برای هماهنگی تیم‌های دورکار. مشاغل مربوط به ارزهای دیجیتال و بلاکچین افزایش خرید و فروش رمز‌ارزها و رشد معاملات کریپتوکارنسی. راه‌اندازی کسب‌وکارهای مرتبط با استخراج بیت‌کوین و ترید ارزهای دیجیتال. ۵. مشاغل سرگرمی و تفریحی در فضای آنلاین رشد استریمرها و تولیدکنندگان محتوای ویدیویی افزایش استریم بازی‌های ویدیویی در توییچ، یوتیوب و آپارات. تولید محتواهای سرگرم‌کننده در تیک‌تاک و اینستاگرام. برگزاری رویدادهای آنلاین و کنسرت‌های مجازی برگزاری وبینارها، کلاس‌های یوگا و ورزش آنلاین، کنسرت‌ها و همایش‌های دیجیتالی. تولید پادکست‌ها و کتاب‌های صوتی برای سرگرمی و آموزش. افزایش فروش بازی‌های دیجیتال و توسعه اپلیکیشن‌های سرگرمی رشد پلتفرم‌های بازی آنلاین مانند استیم و کنسول‌های ابری. افزایش درآمد توسعه‌دهندگان بازی‌های موبایلی و کنسولی. ۶. توسعه خدمات مشاوره‌ای و روان‌شناختی آنلاین مشاوره روان‌شناسی و توسعه فردی آنلاین رشد خدمات روان‌شناسی آنلاین برای کنترل استرس و اضطراب دوران کرونا. ارائه‌ی دوره‌های موفقیت، کسب‌وکار و مهارت‌های فردی در فضای دیجیتال. خدمات مشاوره‌ی حقوقی و مالی آنلاین افزایش تقاضا برای مشاوره حقوقی و قراردادهای آنلاین. رشد بازارهای مالی و نیاز به مشاوران سرمایه‌گذاری آنلاین. نتیجه‌گیری دوران کرونا باعث ایجاد و رشد بسیاری از مشاغل در حوزه‌ی دیجیتال، سلامت و خدمات آنلاین شد. کسب‌وکارهای سنتی که به سمت دیجیتالی شدن حرکت کردند، توانستند بقای خود را حفظ کنند. برخی از این مشاغل حتی پس از کرونا نیز به رشد خود ادامه دادند، مانند آموزش مجازی، خرید اینترنتی، فریلنسری و ارزهای دیجیتال.

۱. ترم ۱ مجازی: ویژگی‌ها: دوره‌ی آزمایشی و سازگاری با آموزش آنلاین. مشکلات زیاد در اینترنت، نرم‌افزارها و تجهیزات. سردرگمی دانشجویان و اساتید در نحوه‌ی تدریس و ارزیابی. انگیزه‌ی اولیه بالاتر، چون دانشجویان تصور می‌کردند که این یک تغییر موقتی است. نتایج: مشارکت نسبتاً بالا، اما همراه با استرس و بی‌نظمی. سخت‌گیری بیشتر اساتید برای ایجاد نظم. مشکلات عدیده در امتحانات و تقلب گسترده. ۲. ترم ۲ مجازی: ویژگی‌ها: افزایش آگاهی و تجربه در نحوه‌ی استفاده از پلتفرم‌ها. دانشجویان و اساتید با روش‌های دور زدن سیستم‌های کنترلی آشنا شدند (تقلب، غیبت نامحسوس، شرکت غیرفعال در کلاس). کاهش جدیت در آموزش به‌دلیل عادی شدن شرایط. مشکلات در تعامل دانشجویان و کاهش یادگیری عمیق. نتایج: بسیاری از دانشجویان از فایل‌های ضبط‌شده استفاده کردند و کمتر در کلاس‌ها حضور فعال داشتند. برخی اساتید سخت‌گیری را کاهش دادند و امتحانات را ساده‌تر کردند. افت نسبی کیفیت آموزش نسبت به ترم ۱. ۳. ترم ۳ مجازی: ویژگی‌ها: اوج بی‌انگیزگی دانشجویان و اساتید. افزایش قابل توجه غیبت‌های غیررسمی (دانشجویان در کلاس حضور داشتند ولی توجهی نداشتند). استفاده بیشتر از روش‌های ارزیابی آسان‌تر مثل ارائه‌ها و پروژه‌های گروهی به‌جای امتحانات سخت. تأکید بیشتر روی حفظیات و تکالیف تکراری به جای یادگیری عمیق. نتایج: کاهش چشمگیر تعامل دانشجویان با اساتید و همکلاسی‌ها. افت یادگیری مفهومی و افزایش یادگیری سطحی. بسیاری از دانشجویان درس‌ها را فقط برای نمره می‌خواندند، نه برای فهم واقعی. برخی اساتید نیز کمتر سخت‌گیری کردند و مطالب را ساده‌تر ارائه دادند. آیا دانشجویان و دانش‌آموزان به مرور زمان تنبل‌تر شده‌اند؟ بله، اما این تنبلی بیشتر ناشی از شرایط آموزش مجازی است تا تغییر در شخصیت افراد. دلایل اصلی تنبل‌تر شدن دانشجویان و دانش‌آموزان: از بین رفتن تعامل حضوری: بدون تعامل رو در رو، انگیزه و مشارکت کاهش یافت. سهولت دسترسی به منابع آماده: دانشجویان بیشتر به خلاصه‌ها، فایل‌های ضبط‌شده و تقلب روی آوردند. ارزیابی‌های آسان‌تر: امتحانات مجازی کنترل سخت‌گیرانه‌ای نداشت، در نتیجه تلاش برای یادگیری کمتر شد. عادی شدن شرایط آموزش مجازی: در ابتدا این روش جدید بود و همه تلاش می‌کردند، اما در ادامه، انگیزه افت کرد. بنابراین، تنبلی دانشجویان بیشتر ناشی از تغییرات محیطی و ضعف سیستم‌های کنترلی بود، نه تغییر در شخصیت آن‌ها. آیا اساتید هم تنبل‌تر شدند؟ در بسیاری از موارد، بله! اما نه همه‌ی آن‌ها. دلایل کاهش کیفیت تدریس توسط اساتید: بی‌انگیزگی اساتید به دلیل کاهش تعامل مستقیم با دانشجویان. تکراری شدن روش‌های تدریس و استفاده از فایل‌های ضبط‌شده. کاهش بازخورد از دانشجویان، که باعث شد اساتید کمتر انرژی بگذارند. عدم اطمینان به سطح واقعی یادگیری دانشجویان، در نتیجه ساده‌تر کردن آموزش و امتحانات. البته برخی اساتید همچنان سخت‌گیر و پرانرژی باقی ماندند، اما اکثریت، به دلیل کاهش انگیزه‌ی دانشجویان، سطح مطالب را ساده‌تر کردند و حتی از تدریس مجازی خسته شدند. نتیجه‌گیری کلی: ترم ۱: انگیزه‌ی بالا، اما سردرگمی و مشکلات تکنیکی. ترم ۲: کاهش مشارکت و یادگیری سطحی. ترم ۳: افت شدید کیفیت یادگیری و افزایش تنبلی در دانشجویان و حتی برخی اساتید. دانشجویان و اساتید، هر دو تحت تأثیر فضای آموزش مجازی، تنبل‌تر شدند، اما این بیشتر به دلیل ضعف سیستم آموزشی و کاهش تعاملات حضوری بود. راه‌حل؟ ایجاد آموزش ترکیبی (حضوری + مجازی) با روش‌های ارزیابی بهتر و افزایش تعاملات واقعی.

ثبت برند برای اشخاص حقیقی در ایران فرآیندی است که شامل مراحل مختلفی می‌شود و هزینه‌ها و زمان‌بندی‌های متفاوتی دارد؛ مدت‌زمان ثبت برند برای اشخاص حقیقی مدت‌زمان لازم برای ثبت برند به عوامل مختلفی بستگی دارد، اما به‌طور کلی:​ تأیید اولیه اظهارنامه: حدود ۲۰ روز کاری زمان می‌برد تا اظهارنامه ثبت برند توسط کارشناسان بررسی و تأیید شود. ​ کل فرآیند ثبت تا دریافت گواهی نهایی: پس از تأیید اولیه، کل فرآیند ثبت برند و دریافت گواهی ۱۰ ساله معمولاً بین ۶۰ تا ۷۰ روز کاری طول می‌کشد. ​ هزینه‌های ثبت برند برای اشخاص حقیقی هزینه‌های ثبت برند می‌تواند بسته به تعداد طبقات و استفاده از خدمات مؤسسات ثبتی متفاوت باشد: در صورت اقدام شخصی: هزینه کلی: حدود ۳,۰۰۰,۰۰۰ تومان​ جزئیات هزینه‌ها: هزینه ثبت اظهارنامه پرداخت روزنامه رسمی اول پرداخت روزنامه رسمی دوم درخواست صدور سند ۱۰ ساله برند در صورت استفاده از خدمات مؤسسات ثبتی: هزینه کلی: بین ۶,۰۰۰,۰۰۰ تا ۱۴,۰۰۰,۰۰۰ تومان​ تفاوت در هزینه‌ها: این تفاوت به دلیل ارائه خدمات اضافی مانند مشاوره، پیگیری مراحل اداری و افزایش تعرفه‌های دولتی از آبان ماه ۱۴۰۳ است. ​ نکات مهم: تعداد طبقات برند: هزینه‌ها بر اساس تعداد طبقات کالا یا خدماتی که برند برای آن‌ها ثبت می‌شود، متغیر است. هر طبقه اضافی ممکن است هزینه‌ای بین ۵۰۰,۰۰۰ تا ۱,۰۰۰,۰۰۰ تومان داشته باشد. ​ افزایش تعرفه‌های دولتی: از آبان ماه ۱۴۰۳، تعرفه‌های اداره مالکیت معنوی افزایش یافته است که می‌تواند بر هزینه‌های نهایی تأثیرگذار باشد. ​ اعتبار برند: پس از ثبت، برند به مدت ۱۰ سال معتبر است و پس از آن نیاز به تمدید دارد. ​ توصیه: پیش از اقدام به ثبت برند، با کارشناسان معتبر مشورت کنید تا از جزئیات هزینه‌ها و مراحل به‌روز مطلع شوید و فرآیند ثبت را به‌صورت بهینه پیش ببرید.​

مدیریت اثربخش بیماری کرونا (COVID-19) نیازمند یک رویکرد چندبُعدی است که شامل مدیریت بهداشت و درمان، سیاست‌گذاری اقتصادی، اطلاع‌رسانی عمومی، و هماهنگی بین‌المللی می‌شود. تجربه‌ی کشورهای مختلف نشان داده است که دولت‌ها برای ایجاد تحول و کنترل این بیماری باید اقدامات زیر را انجام دهند: ۱. بهبود نظام بهداشت و درمان افزایش ظرفیت بیمارستان‌ها و مراکز درمانی تجهیز بیمارستان‌ها به امکانات ضروری مانند دستگاه‌های ونتیلاتور، اکسیژن، و داروهای مورد نیاز. گسترش مراکز درمانی موقت در مناطق پرجمعیت. تأمین نیروی انسانی بیشتر در بخش درمان و ارائه‌ی حمایت‌های مالی به کادر پزشکی. افزایش سرعت واکسیناسیون و به‌روز کردن دُزهای یادآور دولت باید با خرید واکسن‌های مؤثر و استفاده از سیستم‌های دیجیتال برای ثبت‌نام و نوبت‌دهی، روند واکسیناسیون را تسریع کند. آموزش عمومی درباره‌ی اهمیت دُزهای یادآور برای افزایش ایمنی جامعه. توسعه تحقیقات علمی و تولید داروهای مؤثر حمایت از پژوهش‌های داخلی برای تولید داروهای جدید و تقویت همکاری‌های بین‌المللی در زمینه‌ی درمان. سرمایه‌گذاری روی روش‌های نوین درمان و تشخیص سریع‌تر بیماری. ۲. مدیریت اجتماعی و پیشگیری از شیوع مجدد تدوین و اجرای سیاست‌های قرنطینه‌ای هوشمند اعمال محدودیت‌های هدفمند در مناطق با شیوع بالا. استفاده از سیستم‌های ردیابی تماس (Contact Tracing) برای کنترل زنجیره‌ی انتقال. فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی عمومی راه‌اندازی کمپین‌های آموزشی برای ترغیب مردم به رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی (مانند استفاده از ماسک، فاصله‌گذاری اجتماعی، و شست‌وشوی دست‌ها). مقابله با شایعات و اطلاعات نادرست از طریق اطلاع‌رسانی شفاف و علمی. تقویت سیستم حمل‌ونقل عمومی با رعایت استانداردهای بهداشتی افزایش تعداد وسایل نقلیه عمومی برای کاهش تراکم جمعیت. اجرای ضدعفونی منظم و نظارت بر رعایت پروتکل‌های بهداشتی در مترو، اتوبوس‌ها و تاکسی‌ها. ۳. حمایت اقتصادی از اقشار آسیب‌پذیر و کسب‌وکارها پرداخت کمک‌های معیشتی و حمایت از بیکاران ارائه‌ی بسته‌های حمایتی مالی برای افراد کم‌درآمد، کارگران روزمزد و کسب‌وکارهای کوچک. ایجاد بیمه‌ی بیکاری برای افرادی که به دلیل کرونا شغل خود را از دست داده‌اند. حمایت از کسب‌وکارها و کارآفرینی دیجیتال ارائه‌ی وام‌های کم‌بهره برای مشاغل آسیب‌دیده. تشویق کسب‌وکارها به استفاده از فناوری‌های دیجیتال و فروش آنلاین. توسعه مشاغل دورکاری برای کاهش تجمع در محیط‌های کاری. ۴. همکاری بین‌المللی و دیپلماسی سلامت واردات و تأمین واکسن و تجهیزات پزشکی از منابع معتبر تعامل با کشورهای پیشرفته برای واردات واکسن‌های جدید و به‌روز. همکاری با سازمان‌های جهانی مانند سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای به‌دست آوردن اطلاعات جدید و دریافت کمک‌های پزشکی. دیپلماسی علمی و مشارکت در تحقیقات جهانی حمایت از پژوهشگران داخلی برای شرکت در پروژه‌های بین‌المللی درمان و واکسن. تقویت تولیدات داخلی در زمینه‌ی دارو و تجهیزات پزشکی. ۵. ایجاد سیستم‌های هوشمند برای نظارت و مدیریت بحران استفاده از هوش مصنوعی و داده‌های کلان برای پیش‌بینی شیوع بیماری راه‌اندازی سامانه‌های پایش لحظه‌ای وضعیت کرونا در مناطق مختلف. استفاده از تحلیل داده‌ها برای شناسایی نقاط پرخطر و اعمال محدودیت‌های هدفمند. ایجاد اپلیکیشن‌های هوشمند برای ردیابی مبتلایان و واکسیناسیون توسعه اپلیکیشن‌هایی که وضعیت واکسیناسیون و سلامت افراد را ثبت کنند. ارائه‌ی خدمات مشاوره پزشکی آنلاین برای کاهش مراجعات حضوری به بیمارستان‌ها. نتیجه‌گیری مدیریت بحران کرونا نیازمند یک استراتژی جامع در حوزه‌ی بهداشت، اقتصاد، اجتماع، و همکاری بین‌المللی است. ترکیب سیاست‌های پیشگیرانه، حمایت اقتصادی، تحقیقات علمی و استفاده از فناوری‌های هوشمند می‌تواند تأثیر بسزایی در کنترل این بیماری داشته باشد. در نهایت، موفقیت این اقدامات به میزان همکاری مردم و سیاست‌گذاری‌های هوشمندانه‌ی دولت بستگی دارد.

مقایسه‌ی علم و ثروت از جنبه‌های مختلفی قابل بررسی است، اما از نظر منطقی و فلسفی، این مقایسه چندان دقیق و صحیح نیست. چرا؟ ۱. تفاوت ماهوی علم و ثروت علم یک مفهوم معرفتی و ذهنی است، در حالی که ثروت یک مفهوم مادی و اقتصادی است. علم: دانشی است که از طریق تحقیق، مطالعه، تجربه و آموزش به دست می‌آید و به رشد فکری و پیشرفت بشری کمک می‌کند. ثروت: به دارایی‌های مادی، پول، سرمایه و منابع مالی اطلاق می‌شود که قدرت اقتصادی فرد یا جامعه را تعیین می‌کند. از آنجایی که این دو ماهیت متفاوتی دارند، مقایسه‌ی آن‌ها شبیه به مقایسه‌ی "دانش با طلا" یا "فرهنگ با مساحت خانه" است که منطقاً هم‌سطح نیستند. ۲. هدف‌های متفاوت علم و ثروت علم به دنبال کشف حقیقت و توسعه‌ی دانش است، اما ثروت ابزاری برای تأمین نیازهای مادی است. هدف علم، افزایش آگاهی و درک جهان است. هدف ثروت، تأمین رفاه و آسایش در زندگی مادی است. بنابراین، قرار دادن این دو در مقابل هم، باعث تقلیل مفهوم هر دو می‌شود. ۳. تعامل علم و ثروت (نه تقابل) علم و ثروت در تعارض نیستند، بلکه مکمل یکدیگرند. علم می‌تواند ابزاری برای تولید ثروت باشد (مثلاً تحقیقات علمی منجر به اختراعات و فناوری‌های پردرآمد می‌شود). ثروت می‌تواند به توسعه‌ی علم کمک کند (مثلاً سرمایه‌گذاری در دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها و پروژه‌های علمی). بنابراین، بهتر است به جای مقایسه، رابطه‌ی بین علم و ثروت بررسی شود. ۴. نادرستی تقابل سنتی علم و ثروت در ادبیات قدیم این تقابل، ریشه در نگاه‌های اخلاقی و ادبی سنتی دارد. در برخی متون قدیمی، علم به عنوان "ارزش والا" و ثروت به عنوان "ارزش دنیوی و کم‌اهمیت" مطرح شده است (مثلاً در ادبیات کهن، علم را به "چراغ هدایت" و ثروت را به "مایه‌ی فریب" تشبیه کرده‌اند). اما در دنیای مدرن، این دیدگاه دیگر کاملاً معتبر نیست، زیرا ثروت می‌تواند به توسعه‌ی علم کمک کند و علم نیز می‌تواند تولید ثروت کند. نتیجه‌گیری: آیا این موضوع انشا درست است؟ اگر هدف از انشا، مقایسه‌ی علم و ثروت به‌عنوان دو چیز متضاد باشد، این مقایسه نادرست است، زیرا این دو در ماهیت، هدف و کاربرد با هم تفاوت دارند. اما اگر موضوع انشا به این شکل تغییر کند: "رابطه‌ی علم و ثروت" یا "آیا علم مهم‌تر است یا ثروت در مسیر پیشرفت جامعه؟"، در این صورت موضوع علمی‌تر و منطقی‌تر خواهد شد. پیشنهاد: به جای مقایسه‌ی "علم یا ثروت"، بهتر است پرسش‌هایی مانند "چگونه علم می‌تواند به تولید ثروت کمک کند؟" یا "آیا بدون ثروت می‌توان به علم دست یافت؟" مطرح شوند، که بحث را عمیق‌تر و منطقی‌تر می‌کند.

فعالیت‌های سیاسی دانشجویان رشته علوم سیاسی نسبت به دانشجویان برخی دیگر از رشته‌ها (مانند علوم اجتماعی، حقوق، یا حتی برخی رشته‌های فنی و مهندسی) معمولاً کمتر به نظر می‌رسد. این مسئله می‌تواند به دلایل متعددی مربوط باشد که هم ساختاری و هم رفتاری هستند. ۱. نگاه آکادمیک و تحلیلی به سیاست (نه مشارکت مستقیم) دانشجویان علوم سیاسی، سیاست را بیشتر به‌عنوان یک "دانش" می‌بینند تا یک "عمل." آن‌ها از دید تحلیل‌گرانه و نظری به سیاست نگاه می‌کنند و بیشتر درگیر مباحث نظریه‌های سیاسی، سیاست‌گذاری عمومی، و روابط بین‌الملل هستند. در مقابل، دانشجویان رشته‌هایی مانند حقوق یا علوم اجتماعی، بیشتر با میدان عمل سیاسی درگیر می‌شوند (مثلاً در مباحث مربوط به عدالت اجتماعی، حقوق بشر، و کنشگری مدنی). ۲. آگاهی از هزینه‌های فعالیت سیاسی دانشجویان علوم سیاسی نسبت به محدودیت‌ها و هزینه‌های فعالیت سیاسی، آگاه‌تر هستند. به دلیل مطالعات گسترده درباره نظام‌های سیاسی، قدرت، و مکانیسم‌های کنترل اجتماعی، آن‌ها می‌دانند که فعالیت سیاسی در جوامع مختلف (به‌ویژه جوامع محدودتر) ممکن است پیامدهایی مانند محرومیت از برخی حقوق تحصیلی یا شغلی داشته باشد. این آگاهی ممکن است باعث احتیاط بیشتر آن‌ها در ورود به فعالیت‌های سیاسی مستقیم شود. ۳. ساختار محتوای درسی علوم سیاسی تمرکز بیشتر بر تاریخ، فلسفه و تئوری‌های سیاسی به‌جای مهارت‌های عملی و کنشگری. بسیاری از دروس علوم سیاسی شامل نظریه‌های کلاسیک و مدرن، نظام‌های حکومتی، روابط بین‌الملل، و تحلیل سیاست‌ها است که به جای پرورش کنشگری سیاسی، تفکر انتقادی و تحلیلی را تقویت می‌کند. در مقابل، رشته‌هایی مانند مددکاری اجتماعی، حقوق، یا مدیریت عمومی، واحدهایی دارند که بیشتر میدانی و عملیاتی هستند و دانشجویان را به کنشگری اجتماعی و سیاسی سوق می‌دهند. ۴. عدم ارتباط مستقیم رشته علوم سیاسی با مشاغل فعال سیاسی فارغ‌التحصیلان علوم سیاسی معمولاً به سیاستمدار تبدیل نمی‌شوند. بسیاری از آن‌ها به سمت مشاغل آکادمیک، رسانه‌ای، تحلیلی، و پژوهشی می‌روند، نه فعالیت‌های مستقیم سیاسی. در مقابل، دانشجویان حقوق ممکن است وارد فعالیت‌های قضایی، وکالتی، یا مدنی شوند که به نوعی آن‌ها را درگیر مسائل سیاسی می‌کند. ۵. تغییرات در فضای دانشگاه‌ها و سیاست‌های کلان کاهش فضای فعالیت‌های سیاسی دانشجویی در دانشگاه‌ها (در بسیاری از کشورها) در برخی جوامع، محدودیت‌های رسمی یا غیررسمی باعث شده است که تشکل‌های دانشجویی سیاسی تضعیف شوند یا نظارت بیشتری بر آن‌ها اعمال شود. در چنین شرایطی، دانشجویان علوم سیاسی که نسبت به ساختارهای قدرت و مکانیسم‌های کنترلی آگاه‌ترند، کمتر تمایل دارند در فعالیت‌های مستقیم شرکت کنند. نتیجه‌گیری دانشجویان علوم سیاسی بیشتر تحلیل‌گر سیاست هستند تا کنشگر سیاسی. آگاهی از هزینه‌های فعالیت سیاسی، باعث احتیاط بیشتر آن‌ها می‌شود. محتوای درسی رشته علوم سیاسی بیشتر بر مباحث نظری متمرکز است تا عملی. فارغ‌التحصیلان این رشته کمتر به سمت سیاست‌ورزی عملی می‌روند و بیشتر در حوزه‌های آکادمیک و رسانه‌ای فعال هستند. با این حال، در شرایطی که فضای فعالیت‌های سیاسی دانشگاه‌ها بازتر باشد، دانشجویان علوم سیاسی می‌توانند به‌عنوان طراحان استراتژی، تحلیل‌گران سیاسی و سازمان‌دهندگان حرکت‌های دانشجویی نقش مهمی ایفا کنند.

یک دانشجوی کارشناسی که در شغلی غیرمرتبط با رشته تحصیلی خود مشغول به کار است و قصد دارد تا مقطع دکتری (PhD) ادامه دهد، باید به گونه‌ای برنامه‌ریزی کند که نه به تحصیلش آسیب برسد و نه شغلش را از دست بدهد. در این مسیر، مدیریت زمان، تعیین اولویت‌ها و ایجاد تعادل بین کار و تحصیل بسیار مهم است؛ ۱. برنامه‌ریزی دقیق و مدیریت زمان اولویت‌بندی کنید: اگر هدف اصلی شما ادامه تحصیل تا مقطع دکتری است، پس باید تحصیل را در اولویت نخست قرار دهید و به نحوی کار کنید که به آن لطمه نزند. شغل شما نیز اهمیت دارد، اما باید به‌گونه‌ای باشد که انعطاف‌پذیر بوده و مانع پیشرفت تحصیلی نشود. برنامه‌ریزی روزانه و هفتگی: از تقویم تحصیلی دانشگاه و ساعات کاری خود استفاده کنید تا ببینید در چه زمان‌هایی امکان مطالعه یا انجام کارهای دانشگاهی را دارید. ساعات کاری منعطف را در صورت امکان انتخاب کنید (مثلاً کارهای پاره‌وقت، فریلنسری یا شیفت‌های انعطاف‌پذیر). سعی کنید در طول هفته زمان‌های مشخصی را برای مطالعه و مرور دروس اختصاص دهید (مثلاً هر شب ۲ ساعت مطالعه مفید). استفاده از تکنیک‌های بهره‌وری: تکنیک پومودورو (۲۵ دقیقه مطالعه + ۵ دقیقه استراحت) برای تمرکز بالا. برنامه‌ریزی معکوس: تعیین هدف نهایی (PhD) و برنامه‌ریزی مرحله‌به‌مرحله از حالا تا آن زمان. ۲. انتخاب شغلی که انعطاف‌پذیر باشد بهترین گزینه‌ها: مشاغلی که امکان دورکاری داشته باشند (مانند کارهای فریلنسری، تولید محتوا، تدریس خصوصی، مترجمی، برنامه‌نویسی و طراحی گرافیک). شغل‌هایی با ساعات کاری پاره‌وقت که بتوانید آن‌ها را مدیریت کنید. کار در محیط‌های علمی و پژوهشی که به ادامه تحصیل شما کمک کند (مثلاً دستیار پژوهشی در دانشگاه، یا همکاری با استادان در پروژه‌های تحقیقاتی). مشاغلی که ممکن است مانع پیشرفت تحصیلی شوند: کارهایی که ساعت‌های زیادی نیاز دارند و به‌شدت انرژی‌بر هستند. مشاغلی که نیاز به تمرکز بالا در خارج از فضای دانشگاه دارند و نمی‌توانند با زمان‌های آزاد تحصیلی هماهنگ شوند. ۳. افزایش مهارت‌های مرتبط با آینده تحصیلی حتی اگر شغل شما غیرمرتبط است، سعی کنید مهارت‌های مفیدی یاد بگیرید که در آینده تحصیلی و شغلی‌تان مفید باشند. تقویت مهارت‌های پژوهشی: یادگیری نرم‌افزارهایی مانند SPSS، MATLAB، EndNote، Mendeley یا نرم‌افزارهای تحلیل داده که در مقاطع بالاتر کاربرد دارند. افزایش مهارت‌های نگارش علمی و مقاله‌نویسی: که برای مقطع دکتری بسیار مهم است. تقویت زبان انگلیسی: چون اکثر منابع علمی و آزمون‌های دکتری به زبان انگلیسی نیاز دارند (مثلاً TOEFL، IELTS یا MSRT). ۴. حفظ تعادل بین تحصیل، کار و زندگی شخصی برنامه‌ریزی انعطاف‌پذیر داشته باشید، اما خود را بیش از حد تحت فشار نگذارید. حفظ سلامت جسمی و روانی: خواب کافی، تغذیه مناسب، و استراحت در بین کار و مطالعه بسیار مهم است. شبکه‌سازی و ارتباطات: با اساتید، پژوهشگران و همکاران ارتباط برقرار کنید تا در آینده از فرصت‌های تحصیلی و شغلی بهتری بهره ببرید. جمع‌بندی هدف اصلی شما ادامه تحصیل است، پس کار نباید مانع رشد علمی شما شود. شغل مناسب = انعطاف‌پذیری، کمترین تداخل با تحصیل، و در صورت امکان، مرتبط با مهارت‌های پژوهشی. مدیریت زمان و برنامه‌ریزی دقیق کلید موفقیت شماست. یادگیری مهارت‌های تحقیقاتی و زبانی، شما را برای مقاطع بالاتر آماده می‌کند.

از نظر لفظی و معنایی، تفاوت بین رَجم و سنگسار به نکات زیر برمی‌گردد: ۱. رَجم (رَجْم) واژه‌ای عربی است که از ریشه "ر-ج-م" گرفته شده و به معنی پرتاب کردن سنگ، لعنت کردن و طرد کردن است. در اصطلاح فقهی و دینی، رجم به معنی اجرای مجازات پرتاب سنگ به فرد محکوم طبق احکام شرعی است. ۲. سنگسار واژه‌ای فارسی است که از دو بخش "سنگ" و "سار" (به معنی پوشاندن یا قرار گرفتن در معرض) تشکیل شده است. در ادبیات فارسی، سنگسار یعنی زدن فردی با سنگ تا حد مرگ و بیشتر در متون عمومی به کار می‌رود. تفاوت اصلی: "رجم" اصطلاحی شرعی و فقهی است که در متون اسلامی استفاده می‌شود، اما "سنگسار" واژه‌ای فارسی و عمومی‌تر است که به همان مجازات اشاره دارد.

بیشترین توان همگرایی (Convergence Power) در چشم مربوط به عدسی (Lens) است. دلایل: عدسی چشم یک ساختار انعطاف‌پذیر است که با تغییر شکل خود، میزان شکست نور را تنظیم می‌کند و به تمرکز تصویر روی شبکیه کمک می‌کند. ماهیچه‌های مژگانی (Ciliary Muscles) اطراف عدسی، با انقباض و انبساط خود، شکل عدسی را تغییر داده و باعث افزایش یا کاهش قدرت همگرایی می‌شوند. در حالت دید نزدیک، ماهیچه‌های مژگانی منقبض شده و عدسی ضخیم‌تر می‌شود، که باعث افزایش توان همگرایی نور می‌شود. مقایسه با سایر بخش‌های چشم: قرنیه (Cornea) نیز در شکست نور نقش مهمی دارد، اما توان همگرایی آن ثابت و غیرقابل تغییر است. زجاجیه و سایر بخش‌ها تأثیر کمی در تغییر میزان همگرایی دارند. بنابراین، عدسی چشم بیشترین توان همگرایی را دارد، زیرا قابلیت تغییر شکل و تنظیم تمرکز را داراست.

در تاریخ جمهوری اسلامی ایران، برخی مصوبات مجلس شورای اسلامی به امضای رئیس‌جمهور نرسیده‌اند، اما طبق اصل ۹۴ و ۱۲۳ قانون اساسی، اگر رئیس‌جمهور از امضای مصوبه‌ای خودداری کند، پس از گذشت پنج روز، رئیس مجلس می‌تواند آن را برای انتشار و اجرا به روزنامه رسمی کشور ارسال کند؛ ۱. قانون اصلاح انتخابات مجلس شورای اسلامی (۱۳۹۸) رئیس‌جمهور وقت: حسن روحانی دلیل عدم امضا: دولت با برخی بندهای این مصوبه، ازجمله شرایط جدید برای تأیید صلاحیت نامزدها، مخالف بود. سرنوشت مصوبه: با توجه به مخالفت دولت، رئیس مجلس وقت (علی لاریجانی) مصوبه را برای اجرا به روزنامه رسمی ارسال کرد. ۲. قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها (۱۳۹۹) رئیس‌جمهور وقت: حسن روحانی دلیل عدم امضا: این قانون، دولت را موظف به افزایش سطح غنی‌سازی اورانیوم به ۲۰ درصد و کاهش تعهدات برجامی می‌کرد، اما دولت روحانی این اقدام را مغایر با سیاست‌های کلان دیپلماسی هسته‌ای می‌دانست. سرنوشت مصوبه: پس از امتناع رئیس‌جمهور از امضا، رئیس مجلس وقت (محمدباقر قالیباف) آن را برای اجرا ابلاغ کرد. ۳. قانون تغییر ساعت رسمی کشور (۱۴۰۲) رئیس‌جمهور وقت: سید ابراهیم رئیسی دلیل عدم امضا: دولت مخالف تغییر سیاست ساعت رسمی کشور بود و معتقد بود که این تصمیم مشکلاتی در مدیریت انرژی و هماهنگی سیستم‌های اداری ایجاد می‌کند. سرنوشت مصوبه: رئیس مجلس (محمدباقر قالیباف) آن را امضا و برای اجرا ابلاغ کرد. جمع‌بندی طبق قانون، رئیس‌جمهور نمی‌تواند مانع اجرای مصوبات مجلس شود و اگر امضا نکند، رئیس مجلس اختیار ابلاغ و اجرای مصوبه را دارد. این اتفاق در موارد متعددی رخ داده که سه مورد بالا از برجسته‌ترین نمونه‌های آن هستند.