ملاک در أدبیات عرب، إستعمال است... و إستعمال غایب، حدأکثری است، ضمن اینکه إستعمال حاضر، خلاف نیست... شاهد: دعای إمام حسین علیه ألسلام در روز عرفه:... أنتَ ألَذی أنعَمتَ... أنتَ ألَذی أحسَنتَ... و حال آنکه خداوند متعال مادامأ در حال إحسان و إنعام می‌باشد...

دیگر اینکه فعل ماضی محقق ألوقوع است... و إستفاده از فعل ماضی در "آمنوا"  إشاره به تثبیت إیمان در مؤمنان است...

دیگر اینکه در نکره‌ی مقصوده (أیها)، فرد یا أفردای إجمالا مخاطب قرار گرفته‌اند و چون ملاک خداوند در تخاطب إیمان آنان بوده است، لذا ثبوت إیمان برای آنان فرض شده است و لازمه‌ی ثبوت إیمان، فعل ماضی است. چه بسا کسی در حال حاضر مؤمن باشد ولی در آینده خیر...

دیگر اینکه بعض از آیات "... ألذین آمنوا... " مدنی می‌باشند که مراد خداوند متعال در این آیات، إشاره به إیمان آنان در مکه می‌باشد. (همانند آیات دَین و قصاص) (... إذا تَدایَنتُم بدَینٍٍ...)(کُتِبَ عَلَیکُ ألقِصاص...)...

دیگر اینکه در آیات "ألذین آمنوا... " با ذکر إمتیازات و خواص مؤمنان به لفظ ماضی و غایب، إستفاده از غیبت و گذشته در ذهن شنونده إیجاد رغبت و انگیزه می‌کند تا موضوع برخورداری آنان از نعمت بهشت، إیجاد غبطه و رشک نماید و نیز به دلالت إلتزام، إیحاد حسرت و اندوه در دل گمراهن و تکذیب کنندگان می‌کند... (نظر علامه طباطبایی در ذیل شریفه‌ی "أدخُلوا ألجَنَّةَ أنتُم و أزواجُکُم تُخبَرونَ...")

رُّبَما يَوَدُّ ألَّذينَ كَفَروا لَو كانوا مُسلِمينَ...

ذَرهُم يَأكُلُوا و يَتَمَتَّعوا و يُلهِهِمُ ألأَمَلُ فَسَوفَ يَعلَمونَ...

إِن نَّشَأ نُنَزِّل عَلَيهِم مِن ألسَّمآءِ آيَةً فَظَلَّت أَعنَاقُهُم لَها خاضِعِنَ...

لَعَلَّکَ باخِعٌ نَّفسَکَ أَلَّا يَكونوا مؤمِنِينَ...

تازه فهمیدم... ترتیب چینش کامنتها رو سازمان بر عکس کرده... کاش إطلاع رسانی شده بود... بالاخره داره روز بروز بهتر می‌شه...

کامنتهای من در این پست حذف می‌شود... دلیلش چیه؟