ای از جان گذشته، از إسماعیل بگذر. تردید، چه جانکاه! چه خطرناک! و در نتیجه، توجیه! توجیه! و بدترین نوعش؛ توجیه عقلی! و فاجعه‌سازترینش؛ توجیه شرعی! علی شریعتی.

قرآن کریم - و فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ ... ما به جای إسماعیل، "ذبح عظیمی" را جایگزین کرده و به إبراهیم دادیم ... إمام صادق علیه ألسلام: - "ذبح عظیمی" که خداوند به إبراهیم داد، "حسین بن علی" است که خداوند در نسل حضرت إبراهیم قرار داد و او را همانند گوسفند سر بریدند ...

- و إنّهُ لِحُبِّ ألخیرِ لَشَدیدٌ. - رَبِّ إنّی لِما أنزَلتَ إلَیَّ مِن خَیرِ فَقیرً. - بَقیَّة أللهِ خَیرً لَکُم إن کُنتُم مؤمِنین.

3 - شما که استاد سرچ و جستجویید ... 4 - چیزای بهتر از این هم می‌تونید پیدا کنید ... 5 - حضورتون در سازمان کمرنگ شده ... 6 - شاید هم چراغ خاموش دارید حرکت می‌کنید ... 7 - لایک رو فراموش نکنید ... 8 - تکلیف ایموجی‌ها چی شد ...

آقای دکتر تیزفهم فرد ...

مشخصا سؤال من درباره‌ی مواردی است که بدون سند ذکر شده است (بدن إنسان در عالم ذر خلق شده است - ذریه‌ی حضرت آدم از پشت او بیرون کشیده شدند - به صورت ذرات معلق در هوا پراکنده شدند - آنها در عالم ذر به معرفت دست یافتند و سپس توحید را إنتخاب کردند) ...

و منظور من از سند آن بود که آیه‌ای یا روایتی یا إجماعی که بین مفسرین است إرآئه گردد. مشخص است که مقاله‌ای در مجله‌ای به قلم فردی گمنام، محل إعتبار نیست. در هر صورت به مقاله‌ی مورد إشاره نیز مراجعه شد که متأسفانه مملو از إرجاعات بدون سند و أغلاط فاحش در بسیاری موارد بدون إرحاع است. موارد نقض به شرح زیر است؛

- ذریه‌ای که بیرون کشیده شده است از صلب حضرت آدم نبوده است بلکه از صلب فرزندان حضرت آدم بوده است ... قرآن کریم فرموده: مِن ظُهورِهِم ... از "پشت‌هایشان" و نفرموده؛ مِن ظُهورِه ... از "پشت حضرت آدم" ... به عبارتی؛ ذریه‌ی مردم از پشت همان مردم بیرون کشیده شده است نه از پشت حضرت آدم ...

- فرموده‌اید؛ "آنها در عالم ذر به معرفت دست یافتند و سپس توحید را إنتخاب کرده‌اند" ... لازمه‌ی معرفت، عقل است و عقلی می‌تواند شهادت به توحید دهد که "عملی" باشد (عقل عملی) و "عقل عملی" تنها در همین دنیا متحقق می‌گردد ... یعنی إنسان تنها در زندگی إجتماعی است که با إرتکاب أعمال مختلف به تشخیص خوب و بد و سود و زیان می‌رسد ... اگر معتقد به این باشیم که در عالم ذر نیز (با توجه به گفت‌وگوی بین خدا و مردمان)، "عقل عملی" به کار گرفته شده است، لازم است تا جهت إتمام حجت خداوند بر مردمان در آن عالم، یک عالم ذر دیگری برای آن عالم متصور شد و بر همین قیاس، عالم ذر سوم و إلی ألآخر و این مبتنی بر تسلسل می‌گردد که باطل است ...

- فرموده‌اید؛ "بدن إنسان در عالم ذر خلق شده است" گذشته از اینکه إرواح قبل از أجساد آفریده شده‌اند و شهادت در عالم ذر قبل از خلق أجساد بوده است، شهادت در عالم ذر نیاز به جسم ندارد تا وابسته به آن باشد بلکه این شهادت در نفس و روح إنسان است که إتفاق می‌افتد وإلا اگر مشروط به جسم می‌بود بعد از مرگ إنسان که جسد نابود می‌گردد، شهادت در عالم ذر نیز تأثیر خود را از دست می‌داد ...حدأکثر اینکه روایاتی موجود هست که می‌فرمایند؛ خداوند از همان خاکی که خلایق را آفریده، ذریه‌ی حضرت آدم را خارج کرده است. و در این روایات إشاره‌ای به خلق أبدان و أجسام مردم در عالم ذر نشده است ...

- فرموده‌اید "به صورت ذرات معلق در هوا پراکنده شدند" ... اینکه کمیت عالم ذر چگونه است زیاد مهم جلوه نمی‌کند ... مهم این است که این شهادت إتفاق افتاده است ... چه به صورت ذرات مثل گرد و غبار و یا ذره‌ای مانند اتم و مولکول و یا غیر اینها ... دانستن اینکه آن ذره چه بوده فایده‌ای در فهمِ شهادتِ در عالم ذر ندارد تا چه برسد به اینکه آن "ذرات در فضا پخش بوده باشند" ...

با تشکر از شما ...

مست از خانه برون تاخته‌ای، یعنی چه؟ ناگهان پرده برانداخته‌ای، یعنی چه؟ زلف در دست صبا، گوش به فرمان رقیب ... این چنین با همه درساخته‌ای، یعنی چه؟ شاه خوبانی و منظور گدایان شده‌ای ... قدر این مرتبه نشناخته‌ای، یعنی چه؟ حافظا در دل تنگت چو فرود آمد یار، خانه از غیر نپرداخته‌ای، یعنی چه؟

درباره‌ی برزخ؛

چون در برزخ هنوز تعلق نفس و روح به دنیا کاملا منقطع نشده است، لذا إصطلاحا تمایل دارد که مثل دنیا کارهایی را انجام دهد ولی بدلیل عدم برخورداری از قدرت و شرایط، نمی‌تواند.

در برزخ کسانی‌که در دنیا نیکوکار بوده‌اند به سختی قدرت تکرار عمل خیر را دارند تا چه رسد به کسی که ظلم و بزه‌کاری ملکه‌ی او شده باشد و چنین فردی (یعنی شخص ظالم به نفس خود) نیاز حتمی و فوریِ خودش به کار نیک را می‌داند و می‌بیند و می‌فهمد ولی توانایی انجام آن را ندارد ... همانند کسی که فلج شده است ولی دوست دارد که راه برود، ولی نمی‌تواند. هر کسی باید پایِ راه رفتن خود را از دنیا با خودش به برزخ ببرد وإلا در آنجا پایی برای حرکت به إنسان داده نمی‌شود ...

و بلکه بالاتر، هر کسی بنابر ملکه‌ای که در خود إیجاد کرده است، در برزخ با همان ملکه بألإجبار أعمالی را انجام خواهد داد ... منظور از جبر این نیست که از خارج او را مجبور کنند، بلکه إمتدادِ همین زندگی دنیایی اوست،... همانند توپی که در خلأ رها می‌شود که تا زمانی‌که مانعی برای آن توپ نباشد، به همان سرعت خودش إدامه می‌دهد ولو اینکه آن توپ خودش نخواهد ... فرد برزخی گریزی و مفرّی از خودش ندارد و در برزخ نیز به همان أعمال دنیایی خودش مشغول خواهد بود ... وإشتغال او بسیار کم‌سو و فروغ است که تعبیر به چکه‌چکه کردن آب از شیر برای آبیاری شده است در حالیکه در دنیا به راحتی و بدون زحمت می‌توانسته به هر طریقی که تمایل داشته است آبیاری کند ...