گفت‌وگوی علمی

محمدرضا رضایی

چه سوال قشنگ و مهمی پرسیدی... دقیقاً از آن جنس فکرهایی است که آدم در تنهایی است آن را می رساند. گاهی اوقات واقعاً " بیخیالی " خودش یک نوع بلوغ فکری و آرامشی داردبله کاملاً قبول دارم. گاهی اوقات واقعاً «بیخیالی» خودش یک نوع بلوغ فکری و درونی است. چرا بیخیالی بهتر است؟ چون: همیشه جنگیدن و حساس بودن به همه چیز زیادی از آدم می‌گیرند. مسائل ارزش فکر و حرص خوردن ندارند. زندگی پر از چیزهایی است که ما روی آن کنترل نداریم. بیخیالی یعنی بپذیری: «همه چیز به خواست و قدرت من پیش نمی‌رود». بیخیالی کمک می‌کند ذهنت را آزاد کنی و آرام‌تر تصمیم بگیری. گاهی هیچ کاری نکردن، خودش بهترین کار است... وقتی شرایط از دست خارج شده است. وقتی طرف مقابلت نمی‌فهمد. وقتی هرچه می‌خواهم می‌کنم بدتر می‌شود. وقتی باید به زمان فرصت بدهی. وقتی میکنی باید احساس کند به ذهن و روحت. یک جمله معروف است که می‌گوید: "سکوت، قوی‌ترین فریاد است." گاهی «بیخیالی» و «کاری نکردن» دقیقاً همین فریاد است. نه از ضعف، بلکه از قدرت. نتیجه حرفم: بیخیالی یعنی آگاهانه آرامش، نه بی‌مسئولیتی را انتخاب کنید. بیخیالی یعنی از جنگیدن با بی‌ارزش‌ها دست برداری تا برای چیزهای ارزشمندتر انرژی داشته باشی.

برای ارسال پاسخ شوید.