مثالش مثل این می‌مونه که یه فرد شناگر لب دریا ایستاده و کسی در آب از او کمک خواسته، ولی کمکش نکرده چون فکر می‌کرده شاید شاید شاید نتونه کمکش کنه (شرایط هم کاملا عادی بوده) ... اونوقت آیا قاضی بهش می‌گه؛ "چون فکر می‌کردی که نمی‌تونستی، پس حق داشتی و نباید کمکش می‌کردی" ... ؟

مضافا اینکه در متن شعر، شاعر ظاهرا به کسی حق نداده. فقط گفته؛ می‌تونی بکن ... نمی‌تونی نکن ... (هرچند که در ضمن شعر، إلقای حق نهفته است) ... ولی در متن نثر صریحا می‌گه؛ اگر تو بتونی حق داری و اگر هم نتونی بازم حق داری ... به نظر شما که حقوقدان هستید و ضابطه‌ی منطقی دارید همچین چیزی می‌شه آیا؟

خب شاعر از کجا فهمیده که یه نفر که "نمی‌تونه"، حق باهاشه؟ شاید "می‌تونسته" ولی تنبلی کرده. پس حق باهاش نیست ... و در ضمنش همون که "می‌تونسته"، بازم حق باهاشه؟ شاید "نمی‌تونه" و توهم "تونستن" داره. پس بازم در این صورت حق باهاش نیست ...

قرآن کریم مَن عَمَلَ صالِحاً ... فَلَنُحیِیَنَّه حَیاةً طَیّبةً ... هرکه نیکوکار باشد ... او را به حیاة طیبة زنده خواهیم کرد ... (زندگی واقعی را در حیاة طیبه خواهد دید).

یعنی چی؟!!! شفاف سازی می‌فرمایید؟ من هرچی فکر می‌کنم آیه‌ی قرآن، حدیث براش پیدا کنم به ذهنم چیزی نمی‌سه ... پارادوکس داره ...

إمام علی علیه ألسلام: خُلِقتُم لِلبَقآءِ لا لِلفَنآءِ ... شما برای أبدیت آفریده شده‌اید و نه برای از بین رفتن ...

إمام علی علیه ألسلام: مَن یَمُت یَرَنی، مؤمِناً کانَ أو فاسِقاً ... هرکس که می‌میرد من را (به عنوان إنسان کامل و در جهت تطبیق خودش با من) خواهد دید، مؤمن باشد یا فاسق. (فرقی ندارد و هر دو خواهند دید) ...

قرآن کریم ... أنتُم ألفُقَرآءُ إلی أللهِ و هوَ ألغَنیُّ ألحَمیدُ ... همه‌ی شما نیازمند ألله هستید و اوست که بی‌نیاز و ستوده است ...

قرآن کریم مَن جاهَدَ فینا لَنَهدیَنَّهُم سُبُلَنا ... هر کس برای ما تلاش کند، راه را به او نشان خواهیم داد ...

قرآن کریم فأینَما تُوَلّوا فَثَمَّ وجهُ أللهِ ... به هر طرف روی بگردانید وجه خدا را خواهید یافت ...