خلاصه اینکه؛ زمان و مکان هردو از مخلوقات خداوند هستند و تصور فضای و دوره‌ای و برهه‌ای که فارغ از زمان و مکان باشد، مشکل است ... قرآن به شهادت قرآن، قدیم است. زیرا کلام خدا غیر از کتاب خدا است ... و این قرآنِ ملفوظ، ظرفِ کلامِ خدا است ولی محتوا و أصلِ قرآن کریم، قدیم و أزلی می‌باشد ... و ألبته این قدیم در طول زمان که شامل گذر ساعات و روزها باشد نیست، بلکه قدیم در مرتبت وجودی است و إلا زمان، خود موجودی حادث است. صفات پسندیده‌ای که مطلوب ذات حق است، بستر ظهور و بروز لازم دارد ... همانند رنگ سرخ که در عالم خارج وجود ندارد ولی اگر شما بخواهید رنگ سرخ را نشان دهید، گل سرخ را نمایش داده و می‌گویید که؛ "از دیدن این گل، پی به رنگ سرخ خواهید برد". آیه: - هیچ چیزی نیست مگر اینکه گنجینه و خزآئن آن چیز در نزد ما موجود است ... - و ما از قرآن آنچه را که درمان و رحمت است فرو فرستاده‌ایم ... مصادیق بارز و تمام و کمال صفات ألهی، در حضرات مریم و إبراهیم و یوسف و باقی از أولیآء در برهه‌ای از زمان و مکان ظهور یافته است، ولی أصل صفت هم اکنون موجود است و قابل تطبیق بر آحاد بشر است. لذا هر بانویی که عفیفه باشد، مریم زمان خود است... و هر آقایی که عفیف باشد، یوسف زمان خود است ... لذا تمام تعابیری که از أولیای خدا شده است، به عنوان مظهر تام آن صفات است که حد إعلای بروز آن صفات، حضرات معصومین و خاصه نفس نبی مکرم إسلام است ... و أنتم مظهر صفات ألله و کلمة ألله و مخازن ألله و ... هر چقدر که بروز صفت پسندیده در فردی بیشتر و قوی‌تر باشد، به همان میزان به مبدأ آن صفت نزدیکتر است تا به حدی که از مصداق عبور کرده و متحد با صفت گردیده و إلصاق به ذات حق می‌گردد ... و أنتم کلمة ألله ...