اینکه گفتین واسه اون گزاره ها فضای دیگه ای در نظر بگیریم ، بااحترام نباید چنین کنیم ، چون در قضیه ، ثابت شده گزاره ها در همون مجموعه ی منطقی (از گزاره ها و اررزش ها و ...)  هستن.

منظور بنده اینه که اینیکه تصور کنیم میزان و معیار حقیقت بودن گزاره ها صرفا منطق است ، احتمالا اشتباه است ، که شما و سایر دوستان نیز با مثال های خوبی همین رو مطرح کردین ، ولی یه گزاره ای که مطرح میشه عموما برای سنجیدن درستیش میگیم دلیلت چیه و دلیل منطقی میخوایم.

گودل ثابت کرد منطق مسئولیت تعیین ارزش تمام گزاره ها رو نداره ، پس شاید این که با یه گزاره ای مطرح میشیم نباید صرفا دلیل منطقی بخوایم!!!

حالا سوال اینجا ایجاد میشه که پس چکار کنیم؟ اگه دلایل منطقی پاسخگو نباشن چه چیزی پاسخگوست؟! اصلا معیاری برای حقیقت سنجی وجود داره؟ (که وجدانا همه ی مردم از خداباوران و خداناباوران پیش فرضا حقیقتی واحد درنظر میگیریم)

این که فرمودین سوال بنده مربوط به علوم است نه وجود موجودات ، منظورتون رو متوجه نشدم که برای کدوم حرفم آوردین؟ مگه بنده در این مورد حرفی به میان آوردم؟

مجموعه سخن بنده هم به هیچ وجه موجودات نیست ، صرفا گزاره های یک سیستم سازگار منطقی است!

فرق مقبولیت منطقی با این منطقیت وجدانی که فرمودین در اینه که اگه چیزی منطقا اثبات بشه گویا برای همگان اثبات شده و همه میتونن اون رو بپذیرن(در صورت عرضه شدن) ولی مقبولیت وجدانی یا احساسی یا هرچی که اسمش رو بزاریم ، فقط برای خود شخصه و جنبه عمومی نداره.

همچنین با جمع بین سوال بنده و پاسخ شما باز ممکنه گزاره هایی باشن که نه منطق براشون پاسخ میده و نه احساس و وجدان!

همونطور که خودتون هم فرمودین این مواردی که ذکر کردین بعدا منطقا اثبات هم شدن! درحالی که حرف ما از گزاره هایی بود که نه اثبات میشن ، ونه رد میشن.