بن بست روابط ایران و امریکا تا زمانی جهان بینی دوطرف از سیاست بین الملل و اوضاع بین الملل تغییر نکند ادامه خواهد یافت این تغییر جهانی بینی نباید از روی ضعف باشد بلکه باید از روی قدرت جهانی بینی هر دو نسبت به هم تغییرکند و این ضعف زمانی برطرف میشود که هر دوطرف در عدم همکاری باختی را تجربه کنند نه برد را چرا که طبق نظر برنده جایزه نوبل اقتصاد دکتر کانمن باخت ها بیشتر از برد ها جلو میکنن پس بازی باخت-باخت مهمتراز برد-برد است و باعث متعهد شدن بیشتر میشود و برای ایجاد چنین شرایطی باید ما به سمت ارزش افزوده برویم تا با قدرت مند شدن در توانمندی اقتصادی نه نظامی این شرایط را ایجاد کنیم مانند چین در زمان مائو و بعد ان که با امریکا به خروج از بن بست روابط رسید که با توجه به نظر اقتصاددانانی مانند پیکتی توسعه چین را نه از طریق سرمایه گذاری خارجی بلکه از طریق رشد سرمایه انسانی میداند پس ما با توسعه اقتصادی و انسانی میتوانیم پس بن بست روابط تاجایی که این اصول تحقق نیابد ادامه خواهد یافت.دراینده میتواند منافع ایران جدا از امریکا پیگیری شود تا شرایط لازم برای همکاری اماده شود ولی در درازمدت میتواند برای ایران که به رشد کافی نرسیده خطرناک باشد پس ایران باید هرچه سریع تر به تقویت خود در سرمایه انسانی و رشد ثروت درمیان مردم اقدام کند تادر درازمدت ایران مانند چین بتواند حتی منافع خود را جدا از امریکا دنبال کند.سیاست واگرایی منطقه ای ایران در حال حاضر اصلا برای ایران و مردم ایران خوب نیست بلکه زیان بار هم هست و میتواند در هرچه تضعیف شدن ایران کمک کند و شرایط را برای مردم ایران سخت تر کند بحران هسته ایران در حال حاضر هیچ امتیازی برای ایران محسوب نمیشود زمانی امتیازی محسوب میشود که شما در موضع ضعف قرار نداشته باشین که با کوچکترین فعل انفعالات در اقتصاد و قرادادهای بین المللی دچار ورشکستی شوید پس تا ایران به توزیع ثروت و جلوگیری از انحصار دولتی و فردی ثروت درجامعه و رشد سرمایه انسانی اقدام نکند در موضع ضعف و وخیم تر شدن اوضاع خود باقی خواهد ماند