بله، اگر ممبران (غشا) تحت تأثیر اکسیداسیون کلر قرار گرفته باشد، بسته به میزان آسیب، چندین راهکار برای بهبود یا کاهش اثرات تخریبی آن وجود دارد: ۱. شستشوی شیمیایی ممبران استفاده از محلول‌های احیاکننده مانند سدیم متابی‌سولفیت (SMBS) که می‌تواند بقایای کلر را کاهش دهد و برخی از آسیب‌های اولیه را بهبود بخشد. محلول‌های اسیدی و قلیایی ملایم نیز می‌توانند به تمیز کردن رسوبات اضافی کمک کنند. ۲. کاهش اثرات اکسیداسیون با عوامل احیاکننده محلول‌های حاوی بی‌سولفیت سدیم (NaHSO₃) می‌توانند اثرات کلر را کاهش دهند و از تخریب بیشتر جلوگیری کنند. ترکیبات مبتنی بر تیوسولفات‌ها نیز برای احیای برخی از ساختارهای تخریب‌شده ممبران قابل استفاده‌اند. ۳. بررسی و بهینه‌سازی پیش‌تصفیه آب استفاده از فیلترهای کربنی فعال یا تزریق مواد احیاکننده مانند سدیم متابی‌سولفیت قبل از ورود آب به ممبران، می‌تواند از تماس کلر با ممبران جلوگیری کند. کاهش دوز کلر تزریقی و بررسی میزان باقی‌مانده کلر آزاد در آب ورودی بسیار مهم است. ۴. جایگزینی و ارتقاء ممبران اگر آسیب زیاد باشد و عملکرد ممبران به‌شدت کاهش یافته باشد، ممکن است نیاز به تعویض ممبران باشد. استفاده از ممبران‌های مقاوم به کلر، مانند غشاهای پلی‌آمیدی خاص یا غشاهای اصلاح‌شده، می‌تواند در سیستم‌های جدید مفید باشد. ۵. پایش مداوم کیفیت آب و شرایط عملیاتی نظارت مستمر بر میزان کلر باقی‌مانده در آب ورودی. استفاده از حسگرهای آنلاین برای شناسایی سریع حضور کلر قبل از ورود به ممبران. اگر آسیب به ممبران سطحی باشد، شستشوی شیمیایی می‌تواند تا حدی کمک کند، اما اگر آسیب شدید باشد، تعویض ممبران بهترین راه‌حل است.