گفت‌وگوی علمی

عیسی ایروانی

ابعاد بال هواپیما نسبت به باله‌های زیر دریایی بزرگ‌تر است، زیرا نقش و شرایط عملکرد آن‌ها متفاوت است: 1. تفاوت در محیط عملکرد: • هواپیما در هوا حرکت می‌کند، که چگالی کمتری نسبت به آب دارد. برای ایجاد نیروی بالابر (Lift) کافی، بال‌ها باید سطح بزرگی داشته باشند تا فشار کافی ایجاد شود. • در مقابل، زیر دریایی در آب حرکت می‌کند، که چگالی بالاتری دارد. بنابراین نیروی مورد نیاز برای کنترل یا تعادل با سطوح کوچک‌تر باله‌ها به دست می‌آید. 2. هدف طراحی: • بال‌های هواپیما وظیفه تولید نیروی بالابر برای غلبه بر وزن را دارند و این نیازمند سطح وسیعی است. • باله‌های زیر دریایی (مانند سکان‌ها و باله‌های تثبیت‌کننده) برای کنترل جهت و تعادل طراحی شده‌اند و نیازی به تولید نیروی بزرگ برای بلند کردن ندارند. 3. سرعت و طراحی آیرودینامیکی/هیدرودینامیکی: • هواپیماها معمولاً با سرعت بیشتری نسبت به زیر دریایی حرکت می‌کنند و برای کاهش مقاومت هوا (Drag)، بال‌هایی بزرگ و کشیده دارند. • زیر دریایی‌ها در سرعت‌های کمتر حرکت می‌کنند و طراحی باله‌های کوچک‌تر برای آن‌ها کافی و بهینه است. به طور خلاصه، تفاوت در محیط و نقش این اجزا باعث تفاوت ابعاد بین بال‌های هواپیما و باله‌های زیر دریایی می‌شود.

تفاوت در ابعاد بال هواپیما و بال زیر دریایی به نیازهای عملکردی و شرایط محیطی هر یک مربوط می‌شود. این دو وسیله نقلیه به طور کلی در محیط‌های کاملاً متفاوت عمل می‌کنند و به همین دلیل طراحی و ابعاد آن‌ها نیز تفاوت‌های اساسی دارد؛ 1. محیط و اصول آیرودینامیک در هواپیما ️ هواپیماها در جو زمین پرواز می‌کنند، جایی که هوای رقیق‌تر است و نیاز به ایجاد نیروی بالابر (Lift) برای نگه داشتن هواپیما در آسمان دارند. در نتیجه، بال‌های هواپیما باید به اندازه‌ای بزرگ باشند که: سطح بیشتر برای ایجاد نیروی بالابر کافی به هواپیما بدهند. نیروی بالابر را جبران کنند: در هوا، نیروی جاذبه باید توسط نیروی بالابر که از برخورد هوا با بال‌ها ایجاد می‌شود، جبران شود. بنابراین، هرچه سطح بال بزرگ‌تر باشد، نیروی بالابری که تولید می‌شود نیز بیشتر خواهد بود. مقاومت کمتر: طراحی بال‌های بزرگ‌تر در هواپیماها به کاهش مقاومت هوا کمک می‌کند تا هواپیما بتواند با سرعت‌های بالا حرکت کند. 2. محیط و اصول هیدرودینامیک در زیر دریایی زیر دریایی‌ها در زیر آب حرکت می‌کنند، جایی که فشار آب بسیار بیشتر از فشار هوا است و آب نیز به طور کلی چگال‌تر است. در این محیط، نیاز به طراحی متفاوتی برای بال‌ها (یا سطوح کنترل) وجود دارد: نیاز به سطح کوچک‌تر: زیر دریایی‌ها معمولاً از سطوح کنترل کوچک‌تر مانند سطوح عمودی و افقی استفاده می‌کنند تا به راحتی در زیر آب حرکت کنند. این سطوح به جابجایی زیر دریایی در عمق‌ها و تغییر جهت کمک می‌کنند، اما نیازی به بال‌های بزرگ ندارند. قدرت بیشتری برای حرکت: در آب، نیروی مقاومتی که باید بر آن غلبه شود به مراتب بیشتر از هوا است. بنابراین، بال‌های زیر دریایی باید به گونه‌ای طراحی شوند که برای تغییر عمق و جهت حرکت زیر دریایی به حداقل مصرف انرژی نیاز داشته باشند. ایجاد نیروی شناوری: برخلاف هواپیماها که از نیروی بالابر برای معلق شدن در آسمان استفاده می‌کنند، زیر دریایی‌ها از نیروی شناوری برای حفظ عمق و تعادل در آب بهره می‌برند. این نیروی شناوری به عوامل دیگری مانند طراحی بدنه و تنظیمات وزنی بستگی دارد. 3. اهداف و عملکرد متفاوت هواپیماها به سرعت حرکت نیاز دارند و باید نیروی بالابر زیادی تولید کنند تا وزن خود را در آسمان حفظ کنند. زیر دریایی‌ها بیشتر به کنترل حرکت در سه بعد و تغییر عمق در آب نیاز دارند تا به سرعت حرکت کنند، بنابراین نیروی بالابر یا شناوری به اندازه‌ی هواپیماها اهمیت ندارد. نتیجه‌گیری: بال‌های هواپیماها به دلیل نیاز به ایجاد نیروی بالابر و کاهش مقاومت در برابر هوا به شکل بزرگ‌تری طراحی می‌شوند. در حالی که زیر دریایی‌ها بیشتر به سطوح کنترل کوچک‌تر برای کنترل عمق و جهت نیاز دارند و از نیروهای مختلفی مانند شناوری و مقاومت آب استفاده می‌کنند. به همین دلیل، طراحی‌های آن‌ها با هم تفاوت دارند.

برای ارسال پاسخ شوید.