سلام برادر علی ... منظور روایت این است که؛ - حسود در صورت حسادت ورزیدن گناهی متوجهش نیست و بازخواستی ندارد. (إلا اینکه به خود ضرر می‌زند). - إنسان اگر به خطا و إشتباه مرتکب عملی گردد که آن عمل در حالت عادی مؤاخذه و بازخواست داشته باشد، در این صورت که خطا کرده، بازخواست ندارد. (مثل قتل غیر عمد در تصادفات که قاتل در حالت عادی محکوم به مرگ است) ... - إنسان اگر در حین انجام کاری یا بعد از آن مرتب گمان بد داشته باشد (به اینکه بگوید این کار انجام نمی‌شود یا پایان نمی‌پذیرد و بیهوده است و بی‌فایده است و مانند اینها)، مؤاخذه‌ای ندارد ... - اگر کسانی یک فردی را مجبور به إرتکاب کار خطایی بکنند و آن فرد از روی إجبار و إکراه آن کار را انجام دهد، خطایی برای فرد مرتکب نیست ... - اگر إنسان از روی فراموشی کار خطایی را انجام دهد و سپس یادش بیاید که نباید انجام می‌داده، خطا بر او نیست. (مانند کسی که در ماه مبارک رمضان ناغافل آب بخورد ... روزه‌ی او صحیح است) ... - اگر إنسان نداند که کاری إشتباه است و گمان کند که آن کار درستی است و انجام دهد، چیزی بر عهده‌اش نیست ... - اگر إنسان از روی ناچاری مجبور به إرتکاب عمل خلافی شود، چیزی بر عهده‌اش نیست (مانند فردی که در شرف مرگ است و برای زنده ماندن مجبور است که غذای حرام بخورد و غذای دیگری ندارد) ... - اگر انسان می‌داند که باید کار مشخصی را انجام دهد ولی قدرت و توانایی انجام آن را ندارد و انجام هم ندهد، چیزی بر عهده‌اش نیست. (مانند فرد مسنی که می‌داند روزه واجب است ولی بدلیل کهولت سن و ضعف جسمانی معذور از گرفتن باشد) ...