سیستم آموزشی کشورمان با محتوای غیرکاربردی و روش های آموزش غیرخلاق و شیوه های سنجش محفوظاتی و پراسترس، متاسفانه در پرورش ناتوانی های محصلان بسیار موفق تر از توانمندسازی آنان عمل می نماید. نتایج این سیستم آموزشی که امروزه در جامعه ی فارغ التحصیلان دوره های تحصیلات تکمیلی دانشگاهی بیشتر شاهد آن هستیم، متاسفانه حاکی از آن است که آموزش های مدرسه ای و دانشگاهی صرفا پکیج هایی از اطلاعات نه چندان نوآورانه در اختیار محصلان قرار می دهند، و سیستم آموزشی چندان توفیقی در رشد تحلیلگری، نوآوری، تحمل، رشد مهارتهای ارتباطی کافی برای جذب مشتری، ... نداشته است و از این لحاظ بسیاری از فارغ التحصیلان با رزومه های علمی قوی ممکن است در چند مصاحبه ی شغلی اول خود مردود می شوند یا با دستمزدهای پایین شروع به کار می کنند. البته در این تحلیل عوامل متعدد دیگری نیز دخیل هستند که بررسی آنها در این مجال نمی گنجد.

آموزش مجازی اگر به عنوان مکمل آموزش حضوری دیده شود اتفاقا بسیار مفید خواهد بود زیرا افراد علاوه بر یکبار شنیدن صحبتهای مدرس ضمن دیدن محتوای درسی توسط ویدیو پروژکتور در کلاس حضوری، می توانند کلیپ فیلم تدریس استاد را بارها در منزل مشاهده کنند تا مسلط تر شوند. اما اگر آموزش مجازی به عنوان جایگزینی برای آموزش حضوری در نظر گرفته شود قطعا آموزش مجازی به تنهایی تاثیرگذاری خیلی کمتری نسبت به کلاس درس صرفا حضوری خواهد داشت. ضمنا نتایج ارزشیابی و سنجش حضوری نیز بسیار معتبرتر از آزمون های غیرحضوری در فضای مجازی می باشد.