به این اسلوب ، التفات گفته میشود که از ریشه "لَفَتَ" به معنای انحراف و منحرف کردن چیزی از جهت آن است.انگیزه و حکمت التفات این است که سخن هنگامی که از شیوه و اسلوبی به شیوه و اسلوب دیگری نقل مکان داده می­شود، آن سخن از نظر تازه و نو بودن برای شادی شنونده و بیدارگری بیشتری برای توجه و گوش فرادادن پدید می­آورد.

التفات یک ظرفیت خاص است که اساس آن را "عدول" و "انحراف" از سبک معمول و شکستن سیاق عادی کلام با انتقال از صیغه­ای به صیغه دیگر تشکیل داده است. ابن‌اثیر نیز در این‌ باره می­گوید: «التفات بخشی از جوهره­ علم بیان و پایه­ بلاغت محسوب می­شود. وی معتقد است که التفات با «شجاعه العربیه» برابر است. سپس کلام خود را این طور تبیین می‌کند که شخص شجاع، کاری انجام می­دهد که دیگران جرأت انجام آن را ندارند.

این پدیده یکی از مصادیق بارز گریز از هنجار است؛ چرا که تغییری غیرمنتظره در شیوه معمول یک متن است و خواننده را به پیگیری و تفکر و کشف اسرار متن وا­ می­دارد!