۱.سؤالها بنظر میرسید ترجمه‌شده باشن، چون به فارسی روان و سرراستی نبود.۲.تأکید زیادی روی اینستاگرام شده بود، و خیلی از کاربرهای دیجیکالا اینستا ندارن، مثل من.۳. برای من این امکان بود که دو سه گزینه رو علامت بزنم در یک سؤال. قاعدتاً باید یک گزینه امکانپذیر باشه.موفق باشید

ممنون. پر کردم. چندتا نکته به ذهنم رسید که شاید کمک‌ کنه:

آموختن زبان تخصصی کاربردی، نحوهٔ تفکر انتقادی، روش تحقیق و چگونه نوشتن مقاله و کتاب و حتّی پایان‌نامه. اینها رو عملاً خود دانشجو باید یاد بگیره.

پاسخ به سؤال ۱۰، نظر شخصی نیست، بلکه تصوّر اکثریت جامعه را حدس زده‌ام. سؤال ۱۱ نیز ظاهراً دربارهٔ اکثریت جامعه است ولی جوابها طوری طرّاحی شده که پاسخ‌دهنده نظر شخصی خودش را دارد بیان میکند.

در نظام آموزشی ما ظاهراً اولویت اول تربیت عقیدتی است و سپس تربیت تخصصی. چیزی که غایب است تربیت اجتماعی و آموزش حقوق و تکالیف شهروندی است.

توی سؤال هفتم بنظرم گزینهٔ «گاهی» نیازه.

در‌ پرسش دوم، بنظر میرسه که علمی اجمالی به وجود حقیقت یا چگونگی اون لازمه برای شکل‌گیری چنین دوراهه‌ای.

بنظر میرسه زمینه و سیاق خیلی مهم باشه در این بحث.

مطمئن نیستم اما فکر میکنم تفاوت نحوهٔ بیان فارسی و عربیه. در عربی، «آمنوا» صلهٔ موصولِ «الذین» است و میتونه غایب بیاد چون صرفاً تبیین‌کنندهٔ الذین است، و باید لزوماً در‌ مقولهٔ جمع‌ و مفرد و تثنیه و جنس با موصول مطابق باشه. اما‌ در فارسی چون نمیتونیم غایب رو خطاب یا منادا قراربدیم، ناچار مخاطب استفاده میکنیم، یعنی فعلِ جمله‌وارهٔ بعد از منادا رو مخاطب میاریم. یعنی «ای کسانی که ایمان آوردند» در فارسی معیار غلطه.

بنظرم با یافتنِ مبنایی عقلانی، در کنار زمینهٔ عاطفیِ انگیزه، میشه به اون انگیزه در طی زمان استمرار بخشید.