گفت‌وگوی علمی

نیما یوسفی

در تاریخ جمهوری اسلامی ایران، برخی مصوبات مجلس شورای اسلامی به امضای رئیس‌جمهور نرسیده‌اند، اما طبق اصل ۹۴ و ۱۲۳ قانون اساسی، اگر رئیس‌جمهور از امضای مصوبه‌ای خودداری کند، پس از گذشت پنج روز، رئیس مجلس می‌تواند آن را برای انتشار و اجرا به روزنامه رسمی کشور ارسال کند؛ ۱. قانون اصلاح انتخابات مجلس شورای اسلامی (۱۳۹۸) رئیس‌جمهور وقت: حسن روحانی دلیل عدم امضا: دولت با برخی بندهای این مصوبه، ازجمله شرایط جدید برای تأیید صلاحیت نامزدها، مخالف بود. سرنوشت مصوبه: با توجه به مخالفت دولت، رئیس مجلس وقت (علی لاریجانی) مصوبه را برای اجرا به روزنامه رسمی ارسال کرد. ۲. قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها (۱۳۹۹) رئیس‌جمهور وقت: حسن روحانی دلیل عدم امضا: این قانون، دولت را موظف به افزایش سطح غنی‌سازی اورانیوم به ۲۰ درصد و کاهش تعهدات برجامی می‌کرد، اما دولت روحانی این اقدام را مغایر با سیاست‌های کلان دیپلماسی هسته‌ای می‌دانست. سرنوشت مصوبه: پس از امتناع رئیس‌جمهور از امضا، رئیس مجلس وقت (محمدباقر قالیباف) آن را برای اجرا ابلاغ کرد. ۳. قانون تغییر ساعت رسمی کشور (۱۴۰۲) رئیس‌جمهور وقت: سید ابراهیم رئیسی دلیل عدم امضا: دولت مخالف تغییر سیاست ساعت رسمی کشور بود و معتقد بود که این تصمیم مشکلاتی در مدیریت انرژی و هماهنگی سیستم‌های اداری ایجاد می‌کند. سرنوشت مصوبه: رئیس مجلس (محمدباقر قالیباف) آن را امضا و برای اجرا ابلاغ کرد. جمع‌بندی طبق قانون، رئیس‌جمهور نمی‌تواند مانع اجرای مصوبات مجلس شود و اگر امضا نکند، رئیس مجلس اختیار ابلاغ و اجرای مصوبه را دارد. این اتفاق در موارد متعددی رخ داده که سه مورد بالا از برجسته‌ترین نمونه‌های آن هستند.

برای ارسال پاسخ شوید.